• درمان های ناشی از سمیت کبدی
• درمان حمایتی در بیماری های مزمن کبدی و سیروز
• درمان کمکی در هپاتیت حاد و مزمن

هر کپسول حاوی 140 میلی گرم سیلیمارین (silybum marian) موجود در گیاه خار مریم (milk thistle) می باشد.

در صورتی که پزشک تجویز دیگری نکرده باشد می توان از دوز درمانی زیر استفاده کرد:

دوز اولیه: یک کپسول سه بار در روز

دوز نگهدارنده: یک کپسول دو بار در روز

سیلیمارین با یوهمبین و phentolamine تداخل اثر داشته، بهتر است همزمان با هم مصرف نگردد.

عوارض جانبی خاصی در صورت مصرف دوز توصیه شده مشاهده نگردیده است مگر کسانی که به دارو حساس باشند، در این صورت در بعضی از موارد اختلالات مختصر گوارشی ایجاد می گردد و در بعضی از افراد خاصیت ضعیف ملینی دارد.

سیلیمارین مخلوطی از شش فلاونولیگنان سیلی بین A، سیلی بین B، ایزوسیلی بین (BوA) سیلی دیانین، تاکسی فولین و سیلی کریستین است. اثرات فارماکولوژیکی متعددی از جمله اثرات آنتی اکسیدانت، ضد سرطان و محافظت سلول های کبد در برابر بسیاری از سموم کبدی به این گیاه نسبت داده شده است. سیلی مارین همچنین دارای خاصیت ضد التهابی  و ضد فیبروتیک  می باشد. مشخص شده که این خواص مربوط به فلاونولیگنان های مختلف در سیلی مارین است.

سیلی بین دارای اثرات شبه استروژنی می باشد و ساختاری شبیه استروژن دارد که می تواند به گیرنده های استروژنی متصل شود و آنها را فعال نماید. مطالعه موریل در سال 2002 نشان داده که این ماده در درمان و ترمیم هپاتوسیت های آسیب دیده و عملکرد نرمال کبدی نقش دارد و با تثبیت غشا و تکثیر مجدد سلول های کبدی، کبد را در مقابل اثرات مضر و زیان آور و انواع سموم موجود که انسان روزانه با آنها روبروست در محیط زندگی حفاظت می کند.

اثرات حفاظت سلولی سیلی مارین وابسته به خواص آنتی اکسیدانی و جارو کردن رادیکال های آزاد آن می باشد و می تواند به طور مستقیم با اجزاء غشاء سلولی واکنش داده و سبب جلوگیری از هرگونه ناهنجاری در ترکیب لیپیدهای مسئول حفظ سیالیت نرمال غشاء گردد. سیلیمارین احیای ظرفیت سلول های آسیب دیده کبدی را تسریع می نماید.

این اثرات باعث بهبود حال عمومی، بر طرف شدن عوارض گوارشی، بهبود علائم بیماری کبدی و عادی شدن تست های کبدی می گردد.

کبد انسان دارای چندین عمل حیاتی مهم می باشد: متابولیسم، هضم و سم زدایی مواد زائد بدن. هر نوع ضایعه کبد موجب تغییراتی در سلول های کبدی می شود و از این طریق قدرت عمل کبد را تحت الشعاع قرار می دهد.

از آنجایی که رادیکال های آزاد در پراکسیداسیون لیپیدها در انواع مسمومیت های کبدی دخیل هستند، اثر ضد اکسیداسیون بسیار قوی سیلیمارین و سیلی بین ممکن است اثر حفاظتی آنها را در مقابل عوامل سمی گوناگون روی کبد توجیه نماید.

این دو ترکیب بعنوان عامل نابود کننده رادیکال های آزاد عمل کرده و فرایندهای پراکسیداتیو دخیل در ضایعات کبدی ناشی از تالیوم، اتانول، پاراستامول و سایر مواد سمی کبدی را پیشگیری می کند. سیلیمارین فعالیت آنزیم RNA پلیمراز را در هسته سلولی افزایش داده موجب تحریک سنتز پروتئین های ریبوزومال می شود که این عمل به نوبه خود قدرت نوسازی سلولی کبد را افزایش می دهد. بعنوان یک آنتی اکسیدان مستقیم عمل نموده و رادیکال های آزاد سمی را از بین می برد.

سیلی مارین در درمان هپاتیت حاد و مزمن ویروسی هر دو موثر است. کبدهایی که توسط تتراکلرید کربن (CCL4) دچار سیروز شده بودند، ترکیبات سیلیمارین با جلوگیری از تغییر ساختمانی فسفولیپیدهای غشا در حفظ تعادل و انسجام غشای سلول های کبدی موثر بوده است. ترکیبات سیلیمارین مانع از پراکسیده شدن اسید لینولییک (که توسط لیپواکسیژناز تجزیه شده) می شوند و از تشکیل پراکسیدهای چربی در میتوکندری و میکروزوم های کبد که در اثر عوامل مختلف ایجاد می شوند، جلوگیری می کند که این به دلیل تأثیرات بر سیستم آنزیمی گلوتاتیون و SOD می باشد.

در خانم های باردار و شیرده و کودکان زیر 12 سال با نظر پزشک و با احتیاط مصرف گردد.

• در دمای کمتر از 30 درجه سانتی گراد و دور از رطوبت نگهداری نمایید.
• دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری نمایید.